Münzevi Satırlar

Bütün iç kalabalığımı kaybettim bir anda. Limanları yakmış bir halde buralardan gitmek istiyorum diye yırtınırken ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi dingin bir şekilde devam ediyor oluşuma şaşırıyorum. Yok yere iç sesimi de kaybettim. Delinin günlüğüne son verdim istemsizce. Kendi ellerimle küstürdüm kendimi kendime... Yazmak yok bir süre. Konuşmak yok kendimle. Ve ilham perilerine kapalı bütün kapılar bir süreliğine...

Hala okuyor musun saçmalıklarımı? Dediğin gibi ruhumuzda melankoli var bizlerin. Ve kaçmalısın ilk gördüğün yerde. Yoksa senide içine çeker o yaptığımız yeraltı edebiyatı. Yaşadıklarımızı kelimelere dökmekte iyiydim değil mi? Yaşayamadıklarımız için aynı şey geçerli değil sanırım. Henüz tek kelime yazamadım bunun üstüne. Bencilliğimden bir şey kaybetmemişim sanırım delinin dediği gibi tek acı çeken benmişçesine yaşıyorum galiba. Bütün satırlarımda kokusunu alabilirsin bunun. Kokuşmuş varoluşsal problemlerim içinde çürüyüp gidiyorum ve en kötüsü yazdıklarıma da bulaştırıyorum bunu.. 

-hoş geldin. -gitmek istiyormuşsun buralardan. bunu yazdığın satırlardan mı öğrenecektim. beni bile geride bırakıp gitmek istiyormuşsun. delinin günlüğünü yazmak istemiyorsun artık demek. -yanlış anladın. beni biliyorsun... günüm günüme saatim saatime uymaz hatta dakikalar içinde bile depresyona girip bu hayatı terk etmenin planlarını yapabilirim. beni en iyi senin anlaman lazım. -evet ama bunu benimle konuşabilirsin... neden yapıyorsun bunu? hep seni ayağa kaldırmaya çalışan benim. -neden gelmedin peki o satırları yazdığımda. buralardan gitmek istediğim o anda. -ben senin bir parçanım unuttun mu? sen istemediğin sürece benim var olmam mümkün değil kendini o kadar soyutluyorsun ki bana bile kapatıyorsun kendini. ördüğün duvarları yıkamıyorum üzgünüm... -özür dilerim. -özür dileme. her düştüğünde seni kaldırmaktan bıktım. beni düşünmüyorsun bile. ben istemiyor muyum sanıyorsun zaman zamanburalrdan gitmeyi. ama hala buradayım senin için mücadele ediyorum. belkide... -belk...

Gitmek istiyorum buralardan. Beni geçirmeye yalnızlığım bile gelmesin. Geride bıraktığım aşklarım, biriktirdiğim arkadaşlıklarım ve seçemediğim ailem gelmesin. Gitmek istiyorum buralardan sana dönüp gidelim buralardan bile diyemiyorum... gitmek istiyorum buralardan içimdeki deliyi bile buralarda bırakıp gitmek istiyorum delinin günlüğünü bile devam ettirmeyecek kadar yorgunum. Kendimi dahi buralarda bırakıp gitmek istiyorum... Tanımadığım insanların tanımadığı bir yabancı olarak geçip gitmek istiyorum tanımadığım sokaklarda... 

Tek bir kareye sığan çift kişilik bir fotoğraf tutar mı? Tutar. Arkadan önden çekilen yüz görünmeyen fotoğraflar tutar mı? Tutar. Ve kalın bacaklı insanlar dolaşıyor ortalıkta gözlerin hep üzerlerinde... oturduğu yerden seni kesen insanlar bir ihaleye çıkarılmış kurbanlık koyunlar gibi... Tutar mı?

İnsan bazen yabancının biriyle daha rahat konuşuyor. En yakınındakileriyle paylaşamadığını bile yabancının birinine anlatıveriyor. Çocukluk travmalarını, arzularını, en yakınlarının bile alaya aldığı hayallerini bir yabancıya daha rahat anlatıyor...

Ben seni düşlerken bile sana dokunmaya kıyamıyorum düşlerimde ve geceleri uyurken ansızın uyanıyorum rüyalarımdan. Senin ağzından dökülen her aşk sözcüğünün içinde bir başkasının adını duymak ve hayallerini onunla süslediğini bilmek ise bana her gece uyanamadığım kabusları yaşatıyor...