Münzevi Satırlar

Hayatın anlamı problemi belki de çağımızın en büyük problemi. İnsanlar yüzyıllar içinde savaştı, gelişti ve günümüze kadar geldi. Günümüzde insanlar ilk kez bu kadar kendileriyle yalnız kaldı. Ve ilk kez bu kadar özgürleşti. Özgür düşünce beraberinde sorgulamayı ve inkarı getirdi. İnkar edilen şeylerin yeri doldurulamayınca da insanlar bir anlam arayışına çıktı. Ve bu arayışa girenlerin çoğu aradığını bulamadı. Sorduğu sorulara bir cevap bulamadı. Ve hayatın anlamsızlığım problemi ortaya çıktı. Ve gittikçe yayılamaya devam ediyor... Şubat/2019  

Dünya gittikçe bireyselleşen bir yapı haline geliyor ve dünya üzerinde aktif olarak bireysel bir göç var. İnsanlar doğdukları yerlerle sınırlı kalmıyor dünyaya açılıyor artık. Hatta bambaşka bir ülkede yeni bir haya kuranlar bile var. Kavimler göçü gibi büyük bir tarihi olayın bireysel bazda gerçekleşenini yaşıyoruz. Bu da beraberinde yeni bir çağ başlatıyor bence. Belki de ilerde bu günler yeni bir çağın başladığı günler olarak anılacak. Mart/2019

Bir zamanlar büyük bir krallığa sahip bir kral varmış. Bu kralın dünyalar güzeli bir de kızı varmış. Kral kızını çok sever istediği her şeyi yerine getirirmiş. Fakat kral kızın sarayın dışına çıkmasına izin vermezmiş. Çünkü kralın bir sürü düşmanı varmış ve düşmanları prensese zarar verebilirmiş. Prenses ise sarayın dışına çıkıp kırlarda koşmak istiyormuş. Günün birinde prenses gece vakti gizlice saraydan kaçıp ormana saklanmış. Sabah olduğunda babası prensesin yokluğunu anlayıp peşinden onu bulmaları için askerlerini göndermiş. Askerler bütün ormanı aradıkları halde prensesi bulamamışlar. Çünkü prenses gece vakti yolunu kaybetmiş ormanın derinliklerine doğru gitmiştir. Prenses ormanda yolunu bulmaya çalışırken baygın düşer ve uyandığında kendini bir kulübede bulur. Karşısında yaşlı bir kadın gören prenses onun bir cadı olduğunu fark ettiğinde korkup çığlık atar. Ama kimse duymaz onu çünkü cadının külübesi hiç kimsenin yaşamadığı ıssız bir ormandadır. Cadı kendisinden korkan prensese i...

Balta girmemiş bir ormanda, yeşil ağaçların yapraklarında yaşayan Papi adında bir tırtıl yaşarmış. Bu tırtıl gününü arkadaşlarıyla birlikte yaprak yiyip, ağaçta gezinerek geçirirmiş. Bir gün bu tırtıl kozasını örmeye başlamış ve ardından bitirdiği kozasına girip uykuya dalmış. Günler sonra kozasından çıkıp uyandığında ise arkadaşlarının yanına gitmiş. Tırtılı kanatları çıkmış bir şekilde gören arkadaşları Papi’yi tanıyamamış. Artık bir kelebek olan Papi arkadaşlarının onu tanıyamamısına şaşırmış ve onlara kendinden bahsetmiş. Bir kelebeğe dönüştüğüne inandırmaya çalışmış onları ama tırtıllar Papi’ye inanmamış ve onu dışlamışlar. Papi ise arkadaşlarının onu dışlamasına çok üzülmüş ve yaşadığı ağacın kovuğunda yapayalnız kalmış. Onu gören tırtıllar onunla konuşmuyor neden ağladığını dahi sormuyorlarmış. Papi kanatlarına kızıp, bütün yaşadıklarının onlar yüzünden olduğunu söyleyip ağlarken oturduğu yaprağa başka bir kelebek konmuş. Bu kelebek ağlayan Papi’ye neden ağladığını sormuş. P...

Artık ölümün gelip kapısını çalmasını bekliyordu. Ve o gece ölüm kapıyı çaldı. Ali Rıza Efendi yatağında, sol yanında dayanılmaz bir acıyla ve terler içinde uyandı. Günlerdir kalp krizinin belirtileri kendini gösteriyor bu anın hazırlığını yapıyorlardı. Terlemeler, nefes darlıkları, ağrılar... Ali Rıza efendi bu günü bekliyordu. Dakikalarca kıvrılıp durdu yatağında. Evde tek başına yaşıyordu. Çağıracağı, imdadına koşacak hiç kimsesi yoktu. Bir sabah uyandığında. Her sabah erkenden uyanan karısın hala uyuyor olduğunu fark etti. Uyandırmak istemedi. Kendi elleriyle karısına kahvaltı hazırladı. Çayını demledi. Sonra da karısını uyandırmak için odasına geri döndü. Karısını çağırdı. Eliyle dürttü. Karısı uyanmadı... Çocukları da çok uzaktaydı şimdi. Hepsi ayrı ayrı şehirlerde yaşıyorlardı. "Kim bilir ne zaman haber alırlar öldüğümü?" diye düşündü. 70 yaşına merdiven dayayan Ali Rıza Efendi. Kalbinin ona ihanet edeceğini anladığı an yanı başında duran karısının fotoğrafını al...