delinin günlüğü-31

-iyi misin?

-hastayım biraz. ne zaman modum düşse hasta oluyorum zaten. bu şaşmaz hiçbir zaman.

-moralin neden bozuk bakalım.

-eski travmaları hatırlatan biri var. gerçekliğinden emin olamıyorum. peşimi bırakmıyor. yürüdüğüm yolda. oturduğum durakta.

-konuşabildin mi peki?

-hayır konuşamadım. ya görmezden geliyor. ya da bana kötü hissettiriyor. tedirgin oluyorum. bir suç işlemiş gibiyim. ama ben hiçbir şey yapmadım.

-yaptın.

-ne yaptım?

-değer verdin.

-bu suç mu?

-evet suç. sen aptal mısın? otur bir düşün bakalım.

-bütün bu uğraşın kim için kendin için mi? ben söyleyeyim. hayır! sen başkalarını düşünüyorsun sürekli ve o başkaları seni kırıyor. aptal olmayı bırakmalısın. yoksa daha çok kırılırsın.

-biliyorum ama elimde değil. seçebilsem onu mu seçerdim. hayır tabii. ama bu elimde olmayan bir şey. ama sanırım bütün güzel duygularım dahi öldü.

-emin misin?

-evet. çok kırıldım ve akıp gitti bütün o duygular kalbimden.

-acıtıyor mu o kırıklar peki?

-evet kalbime saplandı kaldı o kırıklar. ve en kötüsü de ne biliyor musun? tutup çıkarmaya çalıştıkça daha çok canımı yakıyor.

-üzülme bu kadar. biz neleri atlattık değil mi birlikte. bu hiçbir şey gelip geçecek diğerleri gibi.

-biliyorum. toparlarım birkaç gün içinde beni biliyorsun kolaylıkla iyileşebilirim bazen.

-unutma filozofun dediği gibi "unutan iyileşir." unut!

-tamam.