delinin günlüğü - 30

-nasılsın? -bilmiyorum. -konuşamadın mı hala? -konuşamadım. hiç böyle planlamamıştım çünkü. -nasıl olmasını bekliyordun ki? -yani kontrolüm dışında bunun ortaya çıkmasını beklemiyordum. kendimi güzel bir şekilde ifade edebilmeyi umuyordum en azından. çünkü içimde güzel duygulardan başka hiçbir şey yoktu. ve bu güzel duygularımı ona açabilmeyi planlıyordum bir gün. şimdi ise bütün planlamalarım dışında ortaya döküldü bütün duygularım ve hiç beklemediğim bir şeye dönüştü. güzel duygularımın ıspatı peşinde koşacağımı düşünmemiştim hiç... -bilmiyorum ya belki de böyle olması iyi oldu. daha ne kadar tutabilirdin ki içinde bunu. biriktire biriktire nereye kadar? arada bir sahil kenarına yanşıp dökeceksin biriktirdiklerini sulara. neden konuşamadın ki? -bilmiyorum. o kadar da kolay değilmiş. kırgınım, üzgünüm ama bir yandan da yanlış anlaşılmak istemiyorum. bir türlü giremiyorum söze. -çok garip ya sevmek ne karmaşık bir mesele. -ve en kötüsü de ne biliyor musun? bir insan neden sevdiği için kötü hisseder ki? neden suçluluk duyar? yanlış bir şey yapmadım ki? kimseyi öldürmedim değil mi ben? kimseyi kırmadım. kimseyi üzmedim. ne yaptıysam kendime yaptım... -kendini düşünmeyi öğrenmen gerekiyor. en azından beni düşün ben de senin bir parçanım ve senden etkileniyorum. -bana biraz zaman ver lütfen her şeyi toparlayacağım. -tamam. düşürme kendini olur mu? ben buradayım, her zaman konuşabiliriz. seni en iyi ben anlarım unutma. -teşekkürler. daha sonra konuşuruz yine. bu sefer daha çabuk olacak merak etme. ve bir ara oturup baş başa uzun bir sohbet edeceğiz. uzun zaman oldu yapmayalı. -tamamdır. iyi geceler. -iyi geceler.