20
Onlu yaşlarımın son dakikalarını terk ettim az önce. Yirmili rakamlara ulaştım nihayet! Kolay olmadı tabii... Şimdiyse el sallıyorum mavi penceremden çocukluğuma, geride bıraktığım hatıralara, insanlara, mekanlara, aşklarıma, acılarıma... Ve kalabalığın içinde yalnızlığın gölgesinde serinliyorum hala. Yarına bakıyorum. Hala bir parça umut var. Fakat yüzleştim bazı gerçeklerle ve imkansızı umut etmeyi bıraktım çoktan. Göğe bakmak istiyorum ama boynum bükük, bakamam. Sevinebilirdik oysa...
Yorumlar
Yorum Gönder