Münzevi Satırlar

Hayattaki en hüzünlü şeylerden biri de gözyaşlarını tutup ağlamamak için çaba sarf ettiğin anda konuşacak birine ihtiyaç duyduğunda telefon rehberine girdiğinde arayacak hiç kimseyi bulamadığın zaman yaşadığın o kimsesizlik duygusu. Kimseyi arayamadığın o an hayattaki en hüzünlü şeylerden biri. Telefon rehberinde arayacak birilerini bulduğun halde yanında istediğin o kişilerin, aradığında cevap vermemesi bu hayattaki en hüzünlü şeylerden biri.  Bu hayattaki en hüzünlü şey ise kimseye anlatamadığın, anlatsan bile kimsenin anlamayacağını bildiğin o sırrı saklamak...

Üstünü çizemediğim, değiştiremediğim duygular arasında kendimi aramaktan yoruldum. Sıkışıp kaldığım hatıralarımda ölmeye yatan benliğimi çekip çıkarmaktan yoruldum. İntihara aşık o zavallıyı söküp atamıyorum. Durmadan ayağa kalkıp düşmekten yoruldum. Günün en güzel saatleri bunlar biliyorum. Yanımda kal desen kalırım belki ama yoruldum be... 

Hava aydınlanıyor. Geceyi uğurluyorum alarm sesleri eşliğinde. Şehir kalabalığında horozların sesini kestiler, çok gürültü çıkarıyorlar diye. Ve şimdi dijital horozlara bağlı yaşıyoruz vakitlice öten ve vakitsizce susan. Geceden geriye bir yabancının gözlerinde oturup dinlediğim fransızca şarkılar kaldı. Ve öptüğüm dudaklar hatırlattı kendini... hiç dokanamadığım birini düşlerken. Kokusu hala ağzımda saçının. Ve yitirdiğim saf duyguların katili duruyor karşımda kabuslardan fırlama...

Anonim oysa her şeyin kendin olarak ortaya çıkmaya dahi cesaret edemiyorsun belki de. Ve fikirlerin var kime ait onlar? Ortada yokken bir değer ifade edebilir mi sence fikirlerin. Ve duyguların var belki sahte belki gerçek. Duygularını gösteremedikten sonra ne anlamı var onların? Ve sen bilmiş çocuk yoksun olduğun her duygunun inkarcısı birer yabancısın artık ve sözlerinin hiçbir geçerliliği yok benim dünyamda. İnsan bilmediği şeyin yabancısıymış derim sürekli. Görüyorum ki bu sende de böyle. Yoksun olduğun, bilmediğin duyguların yabancısısın sen de...

Serenad yapıyorum adını sanını bilmediğim bir ilham perisine. Gecenim omuzlarında güneşi görmeye birkaç saat kala serenad yapıyorum aşk penceremden bakan Romeo'ya ve Shakespeare'in mürekkebi sıçrıyor dizelerime trajik bir hal alıyor hikayemiz. Bir kilise avlusunda öpüyorum dudaklarından ve ölüme yürüyoruz beraber. Hüzünlü bitmemeliydi oysa hikayemiz.